Τη λένε Edet κι έχει έναν μαύρο κύκλο κάτω απ’ το ένα μάτι. Φεγγοβολά μόνο όταν είναι μόνη και φορά πάντα καστόρινα παπούτσια, ζεστά και καφετιά. Έχει μια γλάστρα κάτω απ’ το κρεββάτι της και την ταΐζει ανάλατα κρακεράκια πρωί-μεσημέρι-βράδυ. Ξέρει ότι το νερό τελειώνει, γι αυτό βουτάει σε λίμνες και σε συντριβάνια ακόμα και το χειμώνα.
Τη λένε Edet και δεν είμαι εγώ. Σταματάει πάντα στα κόκκινα φανάρια γιατί δεν της αρέσει το κόκκινο· περιμένει να γίνει πράσινο για να περάσει κάτω από αρεστό φως. Καταπίνει ρόγες από σταφύλια γρήγορα, τραγουδάει ξεδιάντροπα, χαΐδεύει τις γάτες μόνο και μόνο για να πάρει απόλαυση. Χαϊδεύει μόνο τις όμορφες γάτες.
Τη λένε Edet και δεν μπορώ να τη μισήσω, τα μάτια της είναι κλειστά και ξέρω πως πίσω τους κρύβουν πανσέδες. Βλέπει τις σταγόνες της βροχής στα τζάμια των αυτοκινήτων και προσπαθεί να μαντέψει πότε κάποια θα κυλήσει, και ποια. Έχει τρεις μήνες που έκοψε το κάπνισμα και ακόμα μασάει τσίχλες με γεύση βερύκοκο.
Τη λένε Edet κι είναι ένα μυστήριο που όταν το λύσεις θα καταλάβεις πως η λύση του ήταν πάντα προφανής. Πίνει καφέ τα πρωινά της Κυριακής, όταν δεν παίζει τέννις, τρώει μόνο το κομμάτι που γράφει ‘Lacta’ απ’ τις σοκολάτες Lacta, κι ίσως και να μην υπάρχει.
Τη λένε Edet, και παρ’ όλο που ίσως και να μην υπάρχει, θα πεθάνει.
Θα πεθάνει.
Τα κοαλα μασουλανε νωχελικα* 